De New York Times meldt dat de gemiddelde kosten van "gezondheidsuitgaven" in de VS in 2015 zijn gestegen tot bijna $ 10.000 per persoon, een nogal overweldigende som. Het artikel schreef de trend geheel of gedeeltelijk toe aan de aanzienlijke toename van de toegang tot zorg bij de nieuwe verzekerden onder de Affordable Care Act , evenals een toename van nieuwe en dure geneesmiddelen.
Maar er is nog een andere factor die in zijn vele uitingen veel meer verantwoordelijk is voor de enorme kosten van de gezondheidszorg in dit land: we hebben helemaal geen "gezondheids" -zorg. Wat we hebben, is de zorg voor de ziekte, en het komt voor in de context van een cultuur die profiteert van zowel de verspreiding van ziekten als de behandeling ervan. Of, ten minste, bepaalde elementen in onze cultuur profiteren ten koste van de rest van ons.
Lifestyle gebruiken als medicijn
De eerste en meest impactvolle component van dit probleem is het volledig verwaarlozen van levensstijl als medicijn. Waar lifestyle heilzaam is, vervullen mensen die vintage Vulcan-wens: ze leven lang en bloeien van vitaliteit.
Of je nu kijkt naar de Blue Zones , de Boston University en de honderdjarige studie van New England, gerund door Dr. Thomas Perls, of met name naar Noord-Karelië, Finland en het decennialange gezondheidsbevorderende project daar, de formule is opmerkelijk consistent. Mensen zijn geneigd te genieten van vitaliteit en een lang leven waarin ze een dieet van gezond voedsel eten, meestal planten in een verstandige en over het algemeen op erfgoed gebaseerde combinatie; zijn dagelijks actief; vermijd tabaks- en alcoholoverschotten; slaap genoeg; ontwijken of effectief stress verdrijven; en cultiveer sterke sociale connecties.
Mijn steno voor deze krachtige, consistente formule is: voeten, vorken, vingers, slaap, stress en liefde. Dat is de zescilindermotor van lifestyle als medicijn, en waar alle cilinders vuren, zijn de resultaten zeer benijdenswaardig.
Ze zijn ook goedkoop en aantoonbaar gratis of kostenbesparend. Iedereen moet toch eten , dus "goed eten" is alleen een kost voor de gezondheidszorg als goed eten meer kost dan slecht eten.
Eigenlijk hoeft dat niet. Water in plaats van frisdrank bespaart geld. Bonen en linzen op de plaats van vlees besparen het grootste deel van de tijd. En over het algemeen zijn er meer voedzame voedingsmiddelen van soep tot noten die geen extra kosten met zich meebrengen.
Lopen is gratis en door spierkracht te gebruiken voor transport, kan geld worden bespaard. Geen tabak kopen is gratis. Slapen is gratis. Knuffels zijn gratis.
De formele econometrie van ziektepreventie is een uitdaging omdat vaak de evaluatie van een kostbare "interventie is. Zelfs dan presteert preventie vaak goed. Maar de fundamenten van goed leven zijn breed, zo niet universeel, toegankelijk en hebben de potentie om de kosten direct te verminderen en indirect veel meer financieel voordeel te behalen door de menselijke en financiële tol van chronische ziekten te verminderen.
De realiteit van onze levensstijl
Voor het grootste deel faalt onze cultuur abjectly om dit te doen, en erger nog, verzet er zich actief tegen. Onze cultuur vecht actief arbeidsbesparende technologie die we niet nodig hebben, met weinig of geen aandacht voor de speelse duwtjes die ons allemaal in de andere richting kunnen motiveren. Onze schema's spannen samen tegen de slaap, en onze heersende culturele waarden vormen de ideale brandstof voor constante stress .
Wat het dieet betreft, onze situatie is een regelrecht debacle.
Fastfood-franchises zijn de buren van cardiale cath-laboratoria, met degene die de aandoening behandelt, de andere feeds. Ons wordt routinematig verteld dat we op de waren van een donutbedrijf draaien en iedereen hoort daar goed mee te zijn. En we verkopen letterlijk veelkleurige marshmallows aan kinderen die vatbaar zijn voor diabetes type 2 als onderdeel van hun 'complete ontbijt'. Toen Supertramp ervan zong, betwijfel ik dat ze deze roofzuchtige winst in het achterhoofd hadden.
Deze nare situatie wordt nog verergerd door overmedicatie van levenden en stervenden. Wat vroeger onstuimigheid was en een reces rechtvaardigde, is nu, steeds vaker, ADD dat Ritalin nodig heeft.
Daar is iets vreselijk fout aan. Het probleem is groot en strekt zich zelfs uit tot de 'uitvinding' van ziekten om het gebruik van medicijnen die we toevallig hebben te rechtvaardigen.
Ja, het is waar, het is erg duur om de kosten van chronische ziektebehandeling te dekken in een cultuur die monumentaal geïnvesteerd is in de verspreiding van chronische ziekten. Hoewel de kosten hoog zijn voor de samenleving als geheel, is het ook waar dat dat ook geldt voor de uitverkorenen.
Het antwoord op het probleem
Het definitieve antwoord op de menselijke en economische tol van een ongebreidelde chronische ziekte is geen herwerking van de dekking, hoe genuanceerd dat ook moge zijn. Het is geen verfijning in farmacotherapie, hoe waardevol ook. Het is in feite geen aanpassing aan een systeem dat draait om het creëren van de chronische ziektes die het tracht te behandelen.
Het antwoord is een feitelijk systeem van 'zorg voor de gezondheid' dat minder een klinische onderneming is, en meer een culturele. Het verandert wat we weten over de zegeningen van de Blauwe Zones in een blauwdruk van wat onze eigen cultuur zou kunnen navolgen.
Het antwoord is niet afhankelijk zijn van nieuwe medicijnen, maar van degene die al die tijd toegankelijk is geweest en waarvoor die lange vertrouwdheid een rampzalig kostbare minachting lijkt te zijn: levensstijl.